Dlaczego Tadż Mahal stał się symbolem Indii?
Grobowiec godzien pamięci ukochanej
Tadż Mahal to mauzoleum wzniesione przez cesarza z dynastii mogulskiej dla jego ukochanej żony, zwanej Mamtaz Mahal co znaczy „Wybranka z Pałacu”. Pogrążony w żałobie władca poprzysiągł wybudowanie grobowca godnego pamięci swojej żony. Miał być – i jest – niepowtarzalny, monumentalny, niezapomniany. Do pracy sprowadzono architektów i rzeźbiarzy z Persji, Turcji i Samarkandy, a wznoszenie budowli trwało aż 20 lat.
Szczyt mogulskich osiągnięć architektonicznych
Tadż Mahal to z jednej strony pomnik miłości, a z drugiej architektoniczna perełka, rozpoznawalna na całym niemal świecie. To położony wśród ogrodów monumentalny grobowiec, stojący na plincie, wyposażony w minarety i traktowany z takim samym szacunkiem jak meczet. Sama kopuła mauzoleum symbolizuje niebo, a narożna budowla poniżej to ziemia. Tadż Mahal wzniesiono z bloków białego marmuru inkrustowanych tysiącami szlachetnych i półszlachetnych kamieni. Budowla zdaje się zmieniać charakter wraz z porą dnia i natężeniem światła padającym na jej ściany. Do kaligraficznych zdobień użyto zaś czarnego marmuru.
Chcesz zwiedzić Indie?
Koniecznie zapoznaj się z ofertą wyjazdów do Indii biura podróży Globzon Travel:
Złodzieje i spisek
Bogactwa Tadż – srebrne drzwi, złote barierki i baldachim z pereł nad symbolicznym grobowcem cesarzowej, padły łupem złodziei. Niewiele też brakowało, a wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO obiekt, zostałby zniszczony. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, w latach 30. XIX wieku wysunął propozycję, aby Tadż Mahal, które było wówczas zaniedbane, rozebrać, a marmur wysłać statkiem do Londynu i sprzedać. Plan ten na szczęście porzucono, gdy marmur zerwany z Czerwonego Fortu w Delhi nie znalazł nabywców. Początkiem XX wieku zapadła natomiast decyzja o odrestaurowaniu zabytku.